زایمان و به دنیا اومدن دلنیا

از اول مرداد همه وسایل رو آماده کرده بودم. دو تا دوربین رو زده بودم  شارژ. لباش پوشک و چیزای دیگه آماده بود. ولی اصلا فکرش رو هم نمی کردم یه هو ...

آخرین دوشنبه ای که پیش دکترم رفته بودم بهم گفت طبیعی نمی تونی زایمان کنی چون سر  بچه پایین نیومده. قرار شد جمعه همون هفته وقت سزارین بده. 

صبح با شوهرم از خونه مامان اینا که تو کرجه اومده بودم دکتر و بعدش با مهسا خواهرزادم برگشتم. وقتی برگشتم ظهر بود. وقتی از ماشین پیاده شدم احساس کردم نمی تونم تکون بخورم. شب شد. خیلی سنگین بودم حتی پیاده روی تا سر کوچه هم نتونستم برم. اولین بار بود حس سنگینی داشتم. 

سر صبح پاشدم چند لقمه نون و کره عسل خوردم

حدود هشت و نیم صبح تا از خواب بیدار شدم  ....

سریع حاضر شدم به بیمارستان زنگ زدم و گفتم با دکترم تماس بگیرن. یه آژانس خبر کردم. مهسا رو بیدار کردم. مامانم رو آخر بیدار کردم تا هول نکنه. حالا باید از کرج خودم رو به شهرک غرب می رسوندم. خدا خدا می کردم  ترافیک نباشه چون اون مسیر همیشه شلوغه. تو راه به مهرداد زنگ زدیم. 

مهرداد هم به مامانش زنگزده بود و با مامانش اومده بودن بیمارستان. وقتی رسیدم بیمارستان دیگه یواش یواش داشت درد ها شروع می شد. تازه درد اصلی نبود ولی داشت منظم می شد. تا آخرین لحظه که دکترم بیاد نامزد طبیعی بودم ولی باز هم سرش نیومد تو لگن.

حدود 11 و نیم بود دکترم اومد و منو بردن اتاق عمل. خیلی درد داشتم. فاصله هاش هم خیلی کم بود. ترسیده بودم کم کم نمی تونستم حرکتاشو تشخیص بدم. تنها چیزی که یادمه قبل از این که بیهوش بشم دیدم یکی با دوربین فیلم برداری بالای سرمه. بعد دیگه هیچی نفهمیدم. حدود 13 دقیقه به 12 دلنیا به دنیا اومد.

چشامو که باز کردم دیدیم تو ریکاوری هستم. یه جور می خواستم هالی کنم بیدارم می خواستم زودتر دلنیا رو ببینم. منتقلم کردن اتاق. اتاق ساکت بود اصلا فکر نمی کردم دلنیا تو اتاق باشه. بعد از این که جابجام کردن مهرداد رو دیدم. بعد یه صدای قشنگ و زیباترین گریه دنیا رو شنیدم. دلنیای من بود. همون دختری که 9 ماه باهاش بودم و همش باهاش حرف زده بودم. تو مدت زمانی که من باهاش نبودم خیلی گریه کرده بود و حالا زمان دیدار بود.